Ο άνθρωπος που τραβάει πάνω του τους κεραυνούς

Του Δ.Σ. ΑΒΡΑΜΙΔΗ

Ήταν Οκτώβριος του 1988.
Ο Γιώργος Κοσκωτάς μεσουρανεί στις τράπεζες, στα ποδόσφαιρα και στα μέσα ενημέρωσης. Ξάφνου ανεβαίνει στο βήμα της Βουλής ο υπουργός Παιδείας τότε Γιώργος Παπανδρέου και καταγγέλλει παράνομες δοσοληψίες του Κοσκωτά με την αμερικανική τράπεζα Μέριλ-Λιντς. Οι περισσότεροι φίλοι του Γ. Παπανδρέου ήταν λίαν επιφυλακτικοί για τα ρίσκα της επίθεσης κατά του Κοσκωτά όμως ο Γιώργος Παπανδρέου δεν τους άκουσε και από τότε ξεκινά η αποκαθήλωση του Κοσκωτά, σε μια συγκλονιστική ιστορία που τουλάχιστον για δύο χρόνια καθόρισε τις εξελίξεις στη χώρα.
Φεβρουάριος 2004.
Ο Κώστας Σημίτης έχει εξαντλήσει όλα του τα όπλα αλλά οι δημοσκοπήσεις δεν του δίνουν καμιά ελπίδα για τις εκλογές που έρχονται. Ακόμα και ένα πλουσιοπάροχο πακέτο παροχών που εξήγγειλε λίγους μήνες πριν στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης δεν άγγιξε τις διαθέσεις της κοινής γνώμης. Όλες, μα όλες, οι δημοσκοπήσεις έδιναν τη Νέα Δημοκρατία να προηγείται σταθερά του ΠΑΣΟΚ, σχεδόν με δέκα μονάδες. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο Κώστας Σημίτης φωνάζει στο σπίτι του στην οδό Αναγνωστοπούλου τον Γιώργο Παπανδρέου και του παραδίδει το κόμμα.
Οι περισσότεροι φίλοι του Γιώργου Παπανδρέου διαφώνησαν και τότε μαζί του. Του είπαν πως έπρεπε να αφήσει τον Κώστα Σημίτη να πάει ο ίδιος στις εκλογές και ο Παπανδρέου να αναλάμβανε το κόμμα αμέσως μετά, δίχως να φέρει ο ίδιος το βάρος της διαφαινόμενης εκλογικής ήττας. Όμως, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν τους άκουσε, πήρε το κόμμα, ηττήθηκε στις εκλογές και ξεκίνησε την προεδρική του θητεία με μια ήττα που όντως δεν ήταν δική του.
Οκτώβριος 2009
Η χώρα οδηγείται σε εκλογές τις οποίες κερδίζει ο Γιώργος Παπανδρέου αν και για πολλούς, στην πραγματικότητα, ο Κώστας Καραμανλής και η ηγετική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας, είχαν δει το οικονομικό τοπίο που θα ακολουθούσε και κυριολεκτικά το έσκασαν αφήνοντας τις καυτές πατάτες στα χέρια του Γιώργου Παπανδρέου ο οποίος έκτοτε χαροπαλεύει με τις περιβόητες διεθνείς αγορές, τη ανάγκη δανεισμού και τις πιέσεις για τη λήψη όλο και πιο σκληρών μέτρων. Είναι αλήθεια ότι αυτή τη φορά, σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είχε άλλη επιλογή.
Ωστόσο η μικρή αυτή απαρίθμηση θέτει ένα ζήτημα πολιτικής και ψυχολογίας. Είναι ο Γιώργος Παπανδρέου ένας άνθρωπος που τραβάει επάνω του κεραυνούς, φασαρίες και δυσκολίες; Είναι, για να το πούμε αλλιώς, αυτή η μοίρα του;
Σίγουρη απάντηση δεν υπάρχει. Κι ακόμα οι τωρινές του δυσκολίες, κάνουν όλες τις προηγούμενες να μοιάζουν με υγιεινούς περίπατους. Κι αν θυμηθούμε και λίγο τον μύθο με τις συμπληγάδες πέτρες, κατ’ εξαίρεσην πέρασαν οι Αργοναύτες. Όλοι οι άλλοι τσακίστηκαν.