Του ΖΩΗ ΜΑΡΙΝΟΥ
Εδώ και κάμποσους μήνες το κράτος έχει κηρύξει σιωπηλή στάση πληρωμών. Το γνωρίζουν καλά πάμπολλοι επιχειρηματίες της Πάτρας, προμηθευτές προϊόντων ή υπηρεσιών σε δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμούς. Το γνωρίζουν άριστα οι σεισμόπληκτοι που δύο χρόνια μετά ακόμη περιμένουν την δωρεάν κρατική αρωγή, το ξέρουν οι πάσης φύσεως συναλλασσόμενοι με το δημόσιο. Η μείωση του ελλείμματος κατά 5,1 δις ευρώ, το πεντάμηνο Ιανουαρίου – Μαΐου, που εν χορδαίς και οργάνοις διατυμπανίζει το υπουργείο Οικονομικών και η περιστολή των δαπανών δεν οφείλεται σε μια «σφιχτή» διαχείριση αλλά, επί της ουσίας, στη μη... διαχείριση. Υπό την έννοια ότι το κράτος πληρώνει πλέον μόνο τα απολύτως αναγκαία και ανελαστικά, δηλαδή μισθούς, συντάξεις και επιδόματα.
Αν και για τα επιδόματα υπάρχει ένα ερωτηματικό. Σε άλλες σελίδες της «Ατζέντας» θα διαβάσετε την δραματική ομολογία του γενικού γραμματέα του υπουργείου Εργασίας Ροβέρτου Σπυρόπουλου ο οποίος, ενώπιον τριών βουλευτών από την Αχαΐα (Ανδρέας Τριανταφυλλόπουλος, Νίκος Καραθανασόπουλος, Αλέκος Χρυσανθακόπουλος) και συνδικαλιστών από την Πάτρα, παραδέχθηκε ότι ο ΟΑΕΔ μόλις και μετά βίας κατάφερε να συγκεντρώσει το απαιτούμενο ποσό για την καταβολή των επιδομάτων ανεργίας του περασμένου μήνα. Τόσο καλά είναι τα πράγματα...
Μπορούμε, άραγε, να βγούμε από την κρίση; Μπορούμε. Πως μπορούμε; Εδώ οι απόψεις διίστανται; Ανάμεσα σε εκείνους που λένε ότι θα βγούμε όταν πληρώσουμε όσα χρωστάμε και καταφέρουμε να δώσουμε πάλι αναπτυξιακή πνοή στην οικονομία. Και σε εκείνους που ζητούν αναδιάρθρωση του χρέους, μόνο που αυτό έχει άλλου τύπου κόστος. Και από κοντά υπάρχουν οι άφρονες που ζητούν επιστροφή στην δραχμή, προσπερνώντας το γεγονός ότι κάτι τέτοιο θα γύριζε την χώρα στη δεκαετία του ‘50 και θα εξακόντιζε το εξωτερικό χρέος σε οκταπλάσιο ύψος σε σχέση με το σημερινό.
Ωστόσο, ακόμα σπουδαιότερο είναι το ερώτημα σε ποια χώρα θα ζούμε όταν βγούμε από την κρίση. Εδώ οι απαντήσεις είναι πιο στέρεες. Και όσες δεν διαπνέονται από κομματικό πατριωτισμό ή άλλες φανατικές στάσεις και σταθμίζουν ρεαλιστικά τις συνθήκες και την ρότα των πραγμάτων, συγκλίνουν στο συμπέρασμα ή στην βεβαιότητα ότι η σημερινή κρίση θα οδηγήσει μοιραία στην δραστική συρρίκνωση του κράτους. Του κράτους που σήμερα είναι συνώνυμο της διαφθοράς, της αναξιοκρατίας, της μίζας και της σπατάλης.
Ο παρορμητικός Έλλην ζητά σήμερα να κατακρημνιστούν στον Καιάδα κράτος και πολιτικοί, χωρίς να βλέπει την μεθεπόμενη μέρα. Κουβαλώντας έτσι νερό στον μύλο του κεφαλαίου, εθνικού και υπερεθνικού, το οποίο, όπως κάθε λύκος σπεύδει να χαρεί στην αναμπουμπούλα. Λιγότερο κράτος σημαίνει λιγότερους φόρους, περισσότερο χώρο ανάπτυξης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και καμία πρόνοια για δαπάνες κοινωνικής εξισορρόπησης και αρωγής των μειονεκτούντων και μη προνομιούχων.
Λιγότερο κράτος σημαίνει ότι ο βιομήχανος, ο εφοπλιστής και ο μεγαλομεσάζων δεν θα νιώθει πιεστική την ανάγκη να πληρώσει φόρους ώστε να καλυφθούν δαπάνες Υγείας και Παιδείας. Πολύ απλά, γιατί η Υγεία και η Παιδεία και μαζί όλες οι λοιπές κρατικές παροχές (κακές μεν, παροχές δε) δεν θα ανήκουν στη σφαίρα δικαιοδοσίας του κράτους αλλά θα ελέγχονται από ιδιώτες. Που θα χρεώνουν – ούτως ειπείν- ακόμη και το οξυγόνο που θα αναπνέουμε...
Σήμερα, το κεφάλαιο ελέγχοντας την πληροφόρηση, την Επιστήμη και την Τεχνολογία επιβάλλει τους δικούς του κανόνες. Και αλλάζει βίαια τις αντιλήψεις και τις πεποιθήσεις όλων μας. Γράφαμε προ μηνός, εδώ στην «Ατζέντα», ότι στην Ελλάδα προετοιμάζεται η εφαρμογή του πιο ακραία νεοφιλελεύθερου μοντέλου σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το έδαφος είναι εύφορο. Το ποτίζουμε καθημερινά όλοι εμείς. Εμείς που λιθοβολούμε το κράτος και τους πολιτικούς. Φταίνε, ναι... Και φταίνε πολύ για το κατάντημα μας. Αλλά ο χειρότερος πολιτικός, ελεγχόμενος από το κοινωνικό σώμα, είναι προτιμότερος από τον αδίστακτο μεγαλοεπιχειρηματία που λογοδοτεί αποκλειστικά και μόνο σε κονκλάβια μετόχων και διαχειριστών ξένων funds.
Το κράτος, ψαλιδισμένο και ανίσχυρο, θα πάψει να έχει τον ρυθμιστικό ρόλο που έστω και υποτυπωδώς σήμερα επιτελεί ως «διαιτητής» ανάμεσα στην αγορά και στην κοινωνία. Δεν θα είναι πια το κράτος που θα θέτει όρια και κανόνες αλλά οι αγορές που θα απαιτούν και θα επιβάλλουν το δικό τους περιβάλλον. Ό,τι δηλαδή συμβαίνει και σήμερα. Που πασχίζουμε να βελτιώσουμε τους αριθμούς διότι αυτό απαιτούν οι δανειστές μας, δηλαδή οι αγορές και οι βραχίονες τους.
Η απάντηση στο ερώτημα «μετά την κρίση τι;» ίσως αποδειχθεί οδυνηρότερη απ’ ότι νομίζουμε. Ο δε ιδεαλισμός των αριστεριστών θα πνιγεί την ίδια στιγμή που ο βασικός «ταξικός εχθρός», ο οποίος σήμερα αντανακλάται στο κράτος και τους πολιτικούς, θα έχει αποσυρθεί από το προσκήνιο. Και θα πνιγεί διότι δεν θα έχει λόγο ύπαρξης, δεν θα υπάρχει αντίπαλο δέος... Η κοινωνία, όλοι εμείς δηλαδή, θα έχουμε τόσο πολύ εμποτιστεί στην ιδέα της ακύρωσης του κράτους που θα μας φαίνεται περίπου φυσιολογικό ο πρώην τοξικομανής να πληρώνει με τον μήνα σε μια Μονάδα Απεξάρτησης ή ο περιπατητής και ο λουόμενος να καταβάλλει εισιτήριο για να έχει πρόσβαση στην Πλαζ της Αγυιάς.
Το κεφάλαιο θα δοκιμάζει διαρκώς νέες μεθόδους συσσώρευσης κέρδους. Θα ζητάει όλο και περισσότερα. Δεν θα πληρώνει φόρους, δεν θα νιώθει την ευθύνης της «ανταπόδοσης». Θα λυντσάρει όποιον δεν θα έχει την οικονομική δύναμη να σταθεί στα πόδια του. Δεν θα πληρώνουμε περισσότερους φόρους απ’ ότι σήμερα αλλά θα πληρώνουμε με την εβδομάδα και με το κιλό, όπως ήδη πληρώνουν στην Δανία, για να πηγαίνουν τα σκουπίδια μας σ’ έναν ιδιωτικό ΧΥΤΑ. Θα πληρώνουμε για την υποχρεωτική εκπαίδευση, για τα ράμματα στα εξωτερικά ιατρεία, για το ιδιωτικό ασθενοφόρο που θα μας πηγαίνει στο ιδιωτικό νοσοκομείο, για να έχουμε πρόσβαση στους ιδιωτικούς... κοινόχρηστους χώρους.
Εκεί πηγαίνουν τα πράγματα. Για την ακρίβεια, εκεί οδηγούμε εμείς τα πράγματα. Οικτίροντας οτιδήποτε δημόσιο και κρατικό. Οικτίροντας την πολιτική και τους πολιτικούς.
Οι φοιτητές που τάχα μπαρουτοκαπνισμένοι, έμπλεοι από «οργή και αγανάκτηση», το πρωί του Σαββάτου 12 Ιουνίου, επιτέθηκαν φραστικά στον βουλευτή Θανάση Παπαδόπουλο, στο κάτω μέρος της πλατείας Γεωργίου, σε λίγο καιρό δεν θα έχουν που να εκδηλώσουν τον θυμό τους. Πολύ απλά γιατί εκείνοι που θα κινούν τα νήματα της ζωής τους, εκείνοι που θα αποφασίζουν για τις ζωές όλων μας, δεν θα εμφανίζονται στην πλατεία Γεωργίου, δεν θα είναι προσιτοί, δεν θα εκλέγονται και δεν θα ελέγχονται. Θα είναι οι από-ενοχοποιημένοι μεγαλοεπιχειρηματίες που για να χαλιναγωγούν το δημόσιο αίσθημα και τις πεποιθήσεις της κοινής γνώμης θ’ αγοράζουν ποδοσφαιρικές ομάδες, κανάλια και εφημερίδες και θα πλουτίζουν όσο εμείς θα δουλεύουμε από το πρωί ως το βράδυ για να βελτιώσουμε και να ξαναβελτιώσουμε τους δείκτες των κερδών τους.
Υ.Σ. Και όποιος αμφιβάλλει αν όλα τούτα συμβούν στο αμέσως ορατό μέλλον, ας σκεφθεί: πως θα αντιδρούσε αν μερικούς μήνες πριν του έλεγαν ότι δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα και επιδόματα αδείας θα καταργούνταν και ότι θα έπρεπε να δουλεύει 40 χρόνια για να βγει στη σύνταξη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου